ဒီကေန႔ည ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ဖတ္လုိက္ရသည္။ ဆင္းရဲတြင္းမွလြတ္ေၿမာက္ဖုိ႔အတြက္ ပညာေရးသည္မည္မွ်အေရးႀကီးေႀကာင္း ေရးထားေသာ ေဆာင္းပါးတပုဒ္ၿဖစ္ပါသည္။ေဆာင္းပါးအစပုိင္းကုိ စာေႀကာင္းေလးတေႀကာင္းနဲ႔အစခ်ီထားပါတယ္။"It felt like our whole future had been destroyed."တဲ့။
၁၅ႏွစ္ရြယ္သာရွိေသးတဲ့ မယ္ရီစမတ္ဆုိတဲ့ ကင္ညာသူေလးက ၿပည္တြင္းစစ္မီးေႀကာင့္ မီးေလာင္ၿပာက်ေနတဲ့သူမရဲ႔ေက်ာင္းေလးကုိ ႀကည္႔ၿပီးေၿပာခဲ့တဲ့စကားေလးပါ။ ႏွစ္ရွည္ႀကာေၿငာင္းလွစြာၿဖစ္ပြားခဲ့ေသာ ၿပည္တြင္းစစ္ေႀကာင့္ ကင္ညာႏုိင္ငံမွ ကေလးသူငယ္မ်ား၏ ပညာေရးႏွင့္ အနာဂတ္ ဖြတ္ဖြတ္ညက္ညက္ေႀကခဲ႔ရေႀကာင္း အထက္ပါစာေႀကာင္းေလးကသက္ေသၿပေနပါသည္။ ၿပီးခဲ့ေသာလတြင္ေတာ့ ကင္ညာတြင္ၿပည္တြင္းစစ္ၿပီး၍ လြတ္လပ္ၿငိမ္းခ်မ္းေသာေရြးေကာက္ပြဲက်င္းပခဲ့ေသာေႀကာင့္ မယ္ရီကဲ့သုိ႔ ပညာတတ္ခ်င္ေသာ ကေလးမ်ားအတြက္ ေရာင္နီသည္သန္းစၿပဳလာၿပီၿဖစ္ပါသည္။
ေနာက္ ေဆာင္းပါးဖတ္ရင္း တဆက္ထဲေတြးမိသည္က ကင္ညာႏုိင္ငံကဲ့သုိ႔ ဆင္းရဲႏြမ္းပါးေသာ အမိႏုိင္ငံတြင္ေရာ ေရာင္နီမည္သည့္အခ်ိန္တြင္သန္းပါမည္လဲ။ မည္သည့္အခ်ိန္ထိ ေတာင္မေရာက္ေၿမာက္မေရာက္ ေယာင္တိေယာင္ကန္း ပညာေရးစနစ္ၿဖင့္ စခန္းသြားေနပါဦးမည္နည္း။ စူးစမ္းေလ့လာမႈကုိအားမေပး၊ ဆရာတပည့္အၿပန္အလွန္ေမးခြန္းထုတ္ဖုိ႔အေၿခအေနမရွိ၊ အသိပညာအတတ္ပညာထက္ အမွတ္ပညာအဆင့္ပညာကုိ အားေပးမႈအစရွိသည္တုိ႔သည္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ အေၿခခံပညာေရး၏ ၀ိေသသလကၡဏာမ်ားၿဖစ္ပါသည္။အေၿခခံမူလတန္းမွအစ အဆင့္ၿမင့္ပညာေရးအဆုံး မၿမင္ၿခင္ မႀကားၿခင္ေလာက္ေအာင္ ေတြ႔ရႀကားရႏုိင္ပါသည္။ အဘယ္ေႀကာင့္ဆုိေသာ္ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံလူမႈအဖြဲ႔အစည္း၏ ဓေလ့ထုံးတမ္းအစဥ္အလာရ ႀကီးသူသည္သာအမွန္ ႀကီးသူေၿပာစကား မိဘေၿပာစကား ေၿမ၀ယ္မက်နားေထာင္ရၿခင္း သုိ႔မဟုတ္ နာခံရၿခင္း၊ မိဘမ်ားက မိမိသားသမီးကုိ အတန္းထဲတြင္ အဆင့္ေကာင္းအမွတ္ေကာင္းရေစလုိၿခင္း သုိ႔မဟုတ္ ၿပဳိင္ဘက္မိဘ၏ သားသမီးမ်ားထက္ အၿပတ္အသတ္သာေစလုိၿခင္း၊ႀကြား၀ါလုိၿခင္း၊ ေက်ာင္းဆရာမ်ား၏၀င္ေငြနိမ့္ပါးၿခင္းေႀကာင့္ အဆုိပါမိဘမ်ားက သူ႕ထက္ငါ အၿပဳိင္ ဘာသာရပ္ဆရာမ်ားထံ လာဘ္ေပးခ်ဥ္းကပ္ၿခင္း၊တပည့္မ်ား အသိပညာ အတတ္ပညာ ႀကြယ္၀ေစရန္ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစတနာၿဖင့္ သင္ႀကားၿပသေသာဆရာေကာင္းမ်ားရွားပါးလာၿခင္း သုိ႔မဟုတ္ တပည့္မ်ား၏ အတတ္ထက္ အမွတ္ကုိ လုိခ်င္စိတ္လြန္ကဲမႈ၊ လူမႈစီးပြားမတည္ၿငိမ္ၿခင္းႏွင့္ အၿခားဆက္စပ္ေနေသာအေႀကာင္းမ်ားေႀကာင့္ၿဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္တပုိင္းၿခင္းစီအလုိက္ တင္ၿပသြားခ်င္ပါသည္။
ေၿမ၀ယ္မက်နားေထာင္ရၿခင္း သုိ႔မဟုတ္ နာခံရၿခင္း
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ငယ္ငယ္အရြယ္တြင္ လွ်ာမရွည္နဲ႔လူႀကီး ေၿပာတာနားေထာင္ နင္ကအႀကီးလား ငါကအႀကီးလား စေသာ ေ၀ါဟာရအသုံးအႏႈန္းမ်ားကုိ မိမိမိသားစုတြင္လည္းေကာင္း သူငယ္ခ်င္းမိသားစုတြင္လည္းေကာင္း ေန႔စဥ္နီးပါးႀကားခဲ့ရပါသည္။ တခ်ဴိ႕ စိတ္မရွည္ေသာမိဘမ်ားဆုိလွ်င္ သားသမီးကုိ တဖုန္းဖုန္းရုိက္ပါေတာ့သည္။ ေက်ာင္းတြင္လည္း အလားတူပင္။ နင္ကဆရာလား ငါကဆရာလား ဆုိတာမ်ဴိး။ ပမာဆုိရလွ်င္ ကေလးတေယာက္သည္ ဒါမလုပ္နဲ႔ ဒါကုိလုပ္ဆုိ၍ အမိန္႔ေပးခံရေသာအခါတြင္ သူ၏ေသးငယ္ေသာအသိညဏ္ၿဖင့္ ဒါဘာေႀကာင့္မလုပ္ရမည္လဲ ဒါကေကာဘာေႀကာင့္လုပ္သင့္သလဲ စသၿဖင့္ အလုိမက်ေတြးေတာမိမည္ပင္။ သုိ႔ေပေသာ္ၿငားလည္း ေၿပာသည့္အတုိင္းမလုပ္ရင္ အဆူအဆဲ အရုိက္ႏွက္ခံရမည္ကုိ ကေလးပီပီ ေႀကာက္စိတ္ၿဖင့္ အင္တင္တင္ႏွင့္လက္ခံလုိက္ရပါေတာ့သည္။ထုိသုိ႔ အမိန္႔ဆန္ဆန္ဆုံးမေသာ စကားမ်ားကုိ နာခံရပါမ်ားလာေသာအခါတြင္ ္ ပညာ၏အေၿခခံၿဖစ္ေသာ လြတ္လပ္စြာေတြးေခၚတတ္မႈႈသည္ ကေလးတြင္ တၿဖည္းၿဖည္းနည္းပါးလာၿပီး အေႀကာက္ကုိအေၿခခံေသာ နာခံမႈသာလွ်င္ ကေလး၏ဦးေဏွာက္ကုိ ႀကီးစုိးေနရာယူသြားေလသည္။ ထုိ ကေလးအရြယ္ေရာက္ေသာအခါတြင္လည္း ေ၀ဖန္သုံးသပ္မႈကင္းမဲ့ကာ မွားမွားမွန္မွန္ အမိန္႔အတုိင္းလုပ္ရမည္ဟုေသာ စိတ္ၿဖင့္သာ ဆုံးၿဖတ္ခ်က္မ်ားကုိခ်မွတ္ေနေပမည္။ သူငယ္တန္းမွေနၿပီး ဘြဲ႔ရဖုိ႔အထိသင္ႀကားခဲ့ရေသာ ပညာရပ္မ်ားမွာ အသုံးမ၀င္ေတာ့ဘဲ အနာမခံရဖုိ႔အတြက္ အမိန္႔နာခံရမည္ဟူေသာ အသိသာလွ်င္ ပဓါနၿဖစ္သြားသည့္သေဘာပင္ၿဖစ္ပါသည္။ ရလဒ္မွာ အရည္အေသြးရွိေသာ ငုပ္ေနေသာ ေက်ာက္ရုိင္းအမ်ားအၿပားကုိ တုိင္းၿပည္ကဆုံးရႈံးရၿခင္းၿဖစ္သည္။ ဆုိရပါေသာ္ လြတ္လပ္ေသာ လူမႈ၀န္းက်င္ လြတ္လပ္ေသာပညာေရးစနစ္ကုိ အားမေပးေသာတုိင္းၿပည္တၿပည္ သည္ တုိးတက္သင့္သေလာက္တုိးတက္မည္မဟုတ္ပါ။
ဆက္ပါဦးမည္။
ref:
Education is path out of povertyRead More...
Summary only...
