ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေရႊဗမာမ်ား

လြန္ခဲ့တဲ့ ၃ ၊ ၄ လေလာက္က ဒုကၡ သုကၡ နည္းနည္းေရာက္ေနတာရယ္ အင္တာနက္လည္းေကာင္းေကာင္း သုံးမရတာရယ္ေပါင္းၿပီး ဘေလာ့ဂ္ေရာ ဖုိရမ္ေရာ အားလုံးနဲ႔ကုိ အဆက္ၿပတ္ေနတယ္။ ၿပီးေတာ့ အရင္လုပ္ကေနၿပီး အခုလက္ရွိ အခ်ိန္ပုိင္း အလုပ္ကုိ ေၿပာင္းလုိက္ရတာလည္းပါတယ္။ အဲ့ဒီေတာ့မွ ဒီမွာေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊဗမာေတြ ဘ၀ကုိ ပုိၿပီး စာနာ နားလည္လာမိပါတယ္။ ဒီမွာက အမ်ားစု ဗမာေတြက အေၿခခံလူတန္းစားေတြပါ။ အုိက္တုိးပေဂးဆန္တုိ႔ ဟုိတယ္သန္႔ရွင္းေရးတုိ႔မ်ားပါတယ္။ စာတတ္ေပတတ္ ပညာတတ္ ရုံးမွာလုပ္ေနတဲ့ ဗမာေတြလည္းရွိေတာ့ ရွိတယ္။ နည္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အသားကင္ဆုိင္ေတြအတြက္ ၿပင္ဆင္ေပးရတဲ့ ဆုိင္ကုိမွာအလုပ္ရသြားေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႔ ႀကက္ ၀က္ အမဲ လွီးေနရေတာ့တာဘဲ။ အဲ့ဒီက်မွ ေအာ္ ငါတုိ႔ဗမာေတြ အခ်င္းခ်င္း ဆုိ သိပ္မတည့္ႀကပါလားလုိ႔ သတိထားမိေတာ့တယ္။ ဘာလုိ႔လဲဆုိေတာ့ ဘ၀ေတြက တေယာက္နဲ႔တေယာက္သိပ္မကြာဘူး။ ေန႔ရွိသေရြ႔အလုပ္နဲ႔အိမ္၊ အိမ္နဲ႔အလုပ္ဘဲ။ ေပ်ာ္စရာ ရႊင္စရာဆုိလုိ႔ ကာရာအုိေကတုိ႔ ဘာတုိ႔ ညာတုိ႔ေလာက္ဘဲရွိတာကုိး။ ေယာက်ာ္းေလးေတြက လခေလးထုတ္ရင္ ေယာက်ာ္းေလးအႀကဳိက္ဆုိင္ေတြသြားမယ္။ မိန္းကေလးေတြက ဗမာကာရာအုိေကဆုိင္တုိ႔ အ၀တ္အစား၀ယ္တာတုိ႔ နဲ႔ အေပ်ာ္ရွာႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ လနဲ႔ခ်ီၿပီး လုပ္ေနရတာဆုိေတာ့ စိတ္ေတြက နည္းနည္းႀကမ္းလာၿပီေလ။ ဂ်ပန္ေတြကုိ တဟုိက္ထဲ ဟုိက္ေနရတာ မဟုတ္လား။ ေအာက္က်ေနာက္က်ေတာ့ အေတာ္ေလးကုိႏုိင္တယ္။ သေဘာေကာင္းတဲ့ ဂ်ပန္ေတြနဲ႔ဆုိရင္ေတာ္ေသးရဲ႔။ ႏုိင္ငံၿခားသားကုိႏွိမ္ၿခင္တဲ့ ဂ်ပန္နဲ႔ဆုိရင္ေတာ့ ေန႔ရွိသေရြ႔လုပ္ေနရတာမဟုတ္လား ။ ရစ္တာ ေငါက္တာ ေတြနဲ႔ ဘယ္ေလာက္ တင္းႀကပ္လုိက္မယ္ၿဖစ္ၿခင္း။ သည္းခံႏုိင္ရင္ သည္းခံ ဒါမွမဟုတ္ရင္ ေနာက္ အလုပ္ရွာဘဲ။ ဒီႀကားထဲ ဗီဇာမရွိတဲ့ အုိဗာစေတးဆုိရင္ေတာ့ဗ်ာ သြားပါေလေရာ။ ေခါင္းကုိ ငုံ႔သာငံုံ႔ထားေတာ့။ ဆုုိေတာ့ ကုိယ္ရည္ကုိယ္ေသြးနိမ့္က်မႈတုိ႔ မခံခ်ိမခံသာၿဖစ္မႈေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေရႊအခ်င္းခ်င္းနဲ႔ ေတြ႔လုိ႔ အခံ့မသင့္တဲ့အခ်ိန္မွာ ေပါက္ကြဲႀကတာေပါ့ဗ်ာ။ မင္းလဲ ပန္းကန္ေဆးတာ ငါလည္းပန္းကန္ေဆးတာ တမူးပုိမရႈနဲ႔ဆုိသလုိပဲ။ နည္းနည္းေလးအေက်ာအတင္မခံၿခင္ႀကဘူး။ ႏွိမ့္တာဘဲ။ အပီအၿပင္ ေဆာ္မယ္ဆုိတာႀကီးဘဲ။ ေနာက္ၿပီး အုပ္စုေလးေတြကလဲရွိေတာ့ တအုပ္စုနဲ႔တအုပ္စုက လည္းသိပ္မတည့္ႀကဘူး။ အစ္ကုိႀကီးတေယာက္ဆုိရင္ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရင္ဖြင့္ဖူးတယ္။ သူတုိ႔ဆုိင္ကေရႊဗမာေတြအေႀကာင္း။ ဒီမွာက စားေသာက္ဆုိင္ရဲ႔ စားပြဲမွဴးခ်ဴပ္ကုိ ဖုိေခါင္းလုိ႔ဘဲေခၚႀကတယ္။ ဂ်ပန္ဆုိင္မွာေတာ့ ဂ်ပန္ဖုိေခါင္းေတြဘဲရွိတယ္။ တၿခားႏုိင္ငံသားဖုိေခါင္းဆုိတာမရွိသေလာက္ရွားတယ္။ သူ႔ဆုိင္ရဲ႔ ဖုိေခါင္းကုိ ေရႊဗမာေတြ ဘယ္လုိဖားၿပီး အခ်င္းခ်င္း ဘယ္လြန္းတြန္းတဲ့အေႀကာင္းေပါ့။ စိတ္ပ်က္ဖုိ႔ေတာ့ အေတာ့္ကုိေကာင္းတာဘဲ။ ဘ၀တူအခ်င္းခ်င္းလည္းမေရွာင္ ဘူး ဂဏန္းေတြလုိဘဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ဆြဲခ်ႀကတယ္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ အခ်င္းခ်င္းကူညီတဲ့ ေဖးမတဲ့ ေရႊေတြလည္းရွိမွာပါ။ အခုထိေတာ့ မေတြ႕ရ မႀကဳံရ မႀကားရေသးဘူး။ မသိမသာေရာ သိသိသာသာပါ ၿပဳိင္ဆုိင္ေနတာေတြဘဲ ေတြ႔ေနႀကဳံေနရေတာ့ စိတ္အေတာ့္ကုိပ်က္မိတယ္။

ေနာက္တခုကပန္းကန္ေဆးရလုိ႔ ရွက္ေနရြံ႔ေနတဲ့ ဂ်ပန္လူမ်ဴိးတေယာက္မွ မႀကဳံဖူးဘူး။ ကုိယ့္ကုိ ကုိေရႊလုိ႔ေခၚတဲ့ ဗမာေတြကရွက္ေနရြံေနတာေတာ့ႀကဳံဖူးတယ္။ (ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္တဲ့ ဗမာေတြကေတာ့ မခုိမကပ္လုပ္ႀကပါတယ္) ရွိေသးတယ္။ ဘယ္သူကစလုိက္လဲမသိဘူး။ ဒီကေရႊဗမာေတြက ဂ်ပန္ေတြကုိ ေခြးလုိ႔ေခၚတယ္။ ေယာက်္ားဆုိရင္ ေခြးထီးတဲ့။ မိန္းမဆုိရင္ေတာ့ ေခြးမတဲ့။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ဗ်ာ ခင္ဗ်ားတုိ႔ေခြးလုိ႔ေခၚတဲ့ ဂ်ပန္ေတြရဲ႔ ခုိင္းတာၿပဳတာကုိ ခံေနရတဲ့ က်ဴပ္တု႔ိ ဗမာေတြက ဘယ္အဆင့္ေရာက္သြားၿပီလဲလုိ႔ေၿပာခ်င္တယ္။ စည္းမရွိကမ္းမရွိ ဘရမ္းဘတာ ဆန္မရွိဘဲ ေသာက္စားႀကီးေနသမွ်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ကုိယ့္ကုိယ္ကုိ ေရႊဗမာလုိ႔ မေခၚသင့္ဘူးထင္တာဘဲ။ ကၽြန္ေတာ္လဲ ေရႊမဟုတ္ေသးပါဘူး။ ေရွ႔တင္တမ်ဴိးဖား ကြယ္ရာမွာ နာမ္ႏွိမ္ေခၚတာကေတာ့ ဘယ္လုိမွကုိနည္းလမ္းမက်ဘူး။ ေၿပာၿပန္ရင္လဲ ဂ်ပန္ေခတ္က မာစတာေတြကုိ ဖားတဲ့ ငဖားႀကီးေတြလုိၿဖစ္ဦးမယ္။ အဲဒီေတာ့ ဘာမွကုိမေၿပာေတာ့ဘူး။ ဘာဆုိဘာမွ ကုိ မေၿပာေတာ့တာ။ ဟုတ္လား ေလာက္ဘဲ။ အမွန္က ဗမာ ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ဂ်ပန္ဘဲၿဖစ္ၿဖစ္ ေကာင္းသူရွိသလုိ မေကာင္းတဲ့ သူေတာ့ရွိတာဘဲ။ လူမ်ဴိးနဲ႔ယဥ္ေက်းမႈဘဲကြာတာပါ။ က်န္တာကေတာ့ လူပါဘဲ။ ဂ်ပန္ေတြ ဘာေႀကာင့္တုိးတက္တယ္ဆုိတာကုိ အတုယူ အလုပ္လုပ္ႏုိင္ရင္ဲ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ဗမာေတြလဲ တကယ့္ေရႊဗမာလုိ႔ ကုိယ့္ကုိ သမုတ္လုိ႔ရမွာဘဲမဟုတ္လား။ ပါးစပ္ေလးနဲ႔ နာမ္ႏွိမ္ေခၚ ေက်နပ္ေနသေရႊ႔ေတာ့ ေရႊ မေၿပာနဲ႔ ေႀကး၀ါေတာင္ၿဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး။ အႏုပ္စုပ္ဂုတ္စုပ္ဘ၀ေတြက လည္းတက္မွာမဟုတ္ဘူး။ ေလာေလာဆယ္ေတာ့ ဒီေလာက္နဲ႔ဘဲ ရပ္လုိက္ေတာ့မယ္။